Het zachte mos

De schok was enorm toen haar man 6 jaar geleden onverwachts overleed. Zomaar, tijdens het werken in de tuin. Het was zo stil, ze zocht hem en vond hem liggend op het mos. Samen met haar dochters heeft ze het afscheid geregeld. Eigenlijk in een waas. Er gebeurde zoveel en er moest zoveel.

Stil

Nu zoekt ze samen met hen een plek om de as van haar man, hun vader, te begraven. Al wandelend door het gebied, komen we bij een plek waar de mos als een zachte deken onder de voeten voelt. Het is er stil en zelf worden ze ook stil. Zittend op een bankje overdenken ze hun gevoel. Dit keer moet het niet overhaast maar bewust en in alle rust. Tijdens dit moment wordt de rust doorbroken door de kikkers die in het Schapenmeer beginnen te kwaken. Meneer was muzikant, hoe mooi is het dat de kikkers een concert geven! Het gevoel is goed, de keuze is gemaakt.

Laarsjes aan, mutsen op

Een aantal maanden later is het een koude dag. Op onze parkeerplaats wacht ik het gezin op. De dochters hebben inmiddels zelf ook kinderen. Kleine dartelende kinderen die hun opa alleen maar van verhalen zullen kennen. De laarsjes gaan aan, mutsen op en al huppelend gaan we naar de plek. De natuurbeheerder heeft het urngraf gemaakt met een kleine trede zodat ze het doosje met de as op de bodem van het graf kunnen zetten. De kinderen zorgen voor drukte in het stille bos. Eentje moet plassen, de ander heeft grote snottebellen. Er worden takjes gezocht en dennenappeltjes geraapt. Er wordt gelachen en gehuild. “Dit had papa geweldig gevonden, al die drukte” zegt één van de dochters. Niet strak en statig maar lekker rommelig.

Samen sluiten ze het graf. Voor de kinderen hebben we kleine schepjes neergezet. Ook zij helpen dapper mee hoewel het meeste zand niet in het graf komt. Maar dat maakt niet uit. Ze hebben het samen gedaan!

Zo is het goed, eindelijk goed. Voor zover dit ooit goed kan zijn.

Meer persoonlijke verhalen kunt u hier lezen.