Ons laatste huisje
Het is een sombere dag in januari als ik met Alex, mijn man, een wandeling maak over de natuurbegraafplaats. We weten al heel lang dat dit voor ons ook de plek wordt, ons laatste huisje.
Sinds ik werk op Schapenmeer, heb ik al zoveel mooie plekken mogen vastleggen voor mensen. Zoveel gesprekken mogen voeren over liefde, verdriet, vriendschap, rouw, natuur en troost.
Voor mij is Schapenmeer een bos vol liefde.
En liefde is wat ons drijft.
Elke keer als ik een plek ging inmeten voor mensen was ik verbaasd over de schoonheid van de plek. Alsof een plek nog mooier wordt als deze bewust gekozen wordt. En zo voelt het voor ons eigenlijk ook.
Wuifende dennen
Al lang had ik deze plek op het oog. Verscholen in het bos, in de buurt van mijn vriendin die ook op Schapenmeer begraven is. Een plek met mos en 7 dennenbomen eromheen.
7 dennenbomen omdat ons gezin uit 7 personen bestaat. 2 dromerige volwassenen, 4 stoere grote zonen en één klein mannetje wat van boven op ons neerkijkt.
Elke keer als ik even op de plek ging staan, voelde ik een soort rust.
Het is er lekker rommelig want dat ben ik soms ook.
Als ik naar boven kijk, zie ik de wuivende dennen, ons kleine ventje wuift mee.
In mijn fantasie is dit ook een geweldige plek voor kaboutertjes! Hier kunnen ze schuilen en huisjes maken.
Rust
Ik ben blij dat Alex mee is om de plek vast te leggen. Hij heeft ernstig hartfalen en we leven met de dag. Maar vandaag is een goede dag! Samen met Margriet en Roy ruimen we eerst een klein beetje de takken aan de kant. Alex helpt ook mee. Ik leg het moment vast in mijn hoofd, mijn hart en ook met de camera. Deze plek wordt nu ook een herinnering.
Samen slaan we de paaltjes. Ik doe wat ik anderen altijd zie doen. Ook daar maken we een foto van.
Ik voel een rust waar ik anderen soms over hoor praten. Dit is geregeld, dit is klaar. En als het zover is, dan vult dit bijzondere bos zich nog verder met liefde.
Geplaatst in Schapenmeer, Verhalen en herinneringen