Lechajim!

We zitten aan de koffie nadat we de plek hebben vastgelegd. De plek van Herman, naast een grote hulst, deed hem denken aan de kerstversiering die ze thuis altijd hadden.

Herman is moe, dat geeft hij toe. Al 11 jaar ziek maar nu heeft hij te horen gekregen dat zijn leven gaat eindigen. Zijn zoon zit naast hem en knikt zijn vader toe als hij er over verteld. En vertellen doet Herman graag. Over zijn leven, de kroeg, het jagen, vrienden, verloren liefdes en bijzondere reizen. 

Lechajim! Dat moet op de boomschijf komen. Proost op het leven! Want ondanks alles is dat wat hij vol vuur blijft doen, het liefst met een Nobeltje in de hand.

Herman zijn verhaal en vooral Herman zijn vuur raakt ons. Hij vertelt over de vlag die hij tevoorschijn heeft gehaald. Hoe hij soms ’s morgens wakker wordt, zijn vuist omhoog steekt en zegt :”hoera, weer een dag”! Dan gaat de vlag uit want er valt wat te vieren. Terwijl hij het vertelt, gaat zijn arm en vuist de lucht in. 

Het gesprek gaat van het één naar het ander en van een lach in een traan.

Een paar maanden later is het zover, we brengen Herman naar zijn eigen gekozen plek. Voorop een goede vriend met een grote trommel. Herman in een prachtige kist van Berkenhout. Zijn vader maakte vroeger altijd vogelhuisjes van berkenstammetjes en zijn laatste huisje moest ook zo worden. 

Als we op de plek komen, blazen de jachthoornblazers een indrukwekkende Last post. “Zij blazen als ik vertrek naar de eeuwige jachtvelden!”  Een grote groep zwaait Herman uit en wij zwaaien in gedachten mee.

Herman gaat niet vergeten worden, niet door zijn familie en vrienden maar ook niet door ons.

Hij heeft ons geleerd hoe bijzonder het is om open en kwetsbaar te zijn. Herman was gedurende zijn leven misschien een man met een grote mond maar in zijn laatste maanden zo puur en oprecht, een man in zijn blote ziel.  Alles raakte hem, alles kwam binnen. En hij was er dankbaar voor en vertelde dit ook. Herman heeft in zijn laatste maanden de wereld een beetje mooier gemaakt. En wij zijn dankbaar dat we daar een klein stukje van mee hebben mogen krijgen. Proost Herman, Lechajim!